Obiadek głodny uczuć - smutny, bo nie ma dla kogo żyć

OBIADEK

Na początku listopada małe, smutne, zmarznięte i głodne psie futro przydreptało do dość odległego od Wielunia baru. Psiak został tam podratowany, a ponieważ właścicielka jest Wielunianką - postanowiła oddać go w nasze ręce. Niestety - jako schronisko gminne nie możemy przyjmować psów spoza naszej gminy - chyba, że na podstawie odpowiednich uzgodnień z gminą, w której psa znaleziono. Wystarczyło więc, by pani skontaktowała się ze swoimi gminnymi władzami i fakt znalezienia psa w tamtym rejonie potwierdziła. Pani zgodziła się wykonać ten telefon następnego dnia - tak byśmy mogli podpisać potrzebne dokumenty i wtedy psa pod swoje skrzydła przyjąć.

Jakież było nasze zdziwienie, gdy kolejnego dnia okazało się, że psiak samotnie wędruje po schroniskowych okolicach, przy ruchliwej drodze...

Według relacji paru osób - owa pani musiała psa wyrzucić od razu po wizycie u nas.
Widać szybko wymyśliła sposób by pies został wieluniakiem bez urzędniczych ustaleń... Cud, że psiątko nie wpadło pod auto i że w ogóle na niego trafiliśmy :|

Nadaliśmy zmarzniętemu rudzielcowi dumne i wiele mówiące o jego przejściach imię: Obiadek, a sam bohater całej historii, zmęczony i zrezygnowany - mógł wreszcie ułożyć się do snu w ciepłej budzie.

Obiadek jest starszym psiakiem - ma ok. 7 lat. Możemy tylko domyślać się co go spotkało, jakie wydarzenia zabrały całą psią radość... Gdy robiłam mu zdjęcia przyglądał się uważnie temu dziwnemu pudełku, które błyskało na niego ostrym światłem. I choć nie wyglądał na zestresowanego - nie działały na niego żadne zachęty, nie widział sensu opuszczania budy

Czy uda się Obiadkowi pomóc i odnaleźć osobę, do której będzie gotów nie tylko wybiec z radością, ale przy której poczuje się bezpiecznie, która będzie gotowa w każdej chwili odstraszyć najmniejszy nawet psi smutek?

Głęboko wierzę, że taka osoba istnieje. Tylko jak ją znaleźć?...

Kolejne obiadkowe dni mijały bardzo podobnie - czy słońce czy deszcz psina spędzała je w kojcu

Czasami trafił się jakiś spacerek lub łazikowanie po schroniskowym placu... Nie było to dużo - ale wystarczyło by Obiadek dumnie, niczym pan na włościach, przemierzał swój teren:

Tak - swój. Bo staliśmy się dla niego domem, szkoda tylko, że tym ostatnim

Pod koniec wiosny w widoczny sposób zaognił mu się odbyt - myślałam, że to jedynie problem z gruczołami okołoodbytowymi... Teraz już wiemy, że w psim ciałku rozwijał się nowotwór, zapewne bardzo agresywny, bo nic nie zapowiadało, że obiadkowe życie zakończy się tak nagle

Znaleźliśmy go rano 17-go sierpnia już bez oznak życia, z krwotokiem z pupki

Żegnaj rudzielcu piękny... [']

Obiadku, dla Ciebie ['] ['] ['] Będziemy tęsknić...

Obiadku [*]

I kolejny odszedł, co namiastkę tylko domu miał ....

Obiadku,już nic się nie boli...

[']['][']['][']

[`]
Patrzę na mojego Totka i wiem napewno jak uśmiechał się Twój pyszczek kiedy byłeś jeszcze psią młodzieżą. Tak bardzo mi przykro, że nie zasnąłeś w ramionach tylko swojego człowieka.

Bardzo fajny piesek...
Szkoda

że nie doczekał się swojego, dobrego człowieka...

['] [`]

To smutna prawda, Kapeluszniku

Taki był podobny do mojego apeta

Żegnaj Kochany Obiadku ...

[']