Dżeki - po prostu

Wysłany: Śro 13:49, 29 Mar 2006

ekm.... a więc gdzie jest foto Joanny

Joaśka, Ty sobie z nami nie pogrywaj

po 1: żądamy więcej zdjęć szczęśliwego Dżeksona i Kapucyny i reszty stada

po 2: żądamy zdjęć tej tajemniczej postaci, na jaką się kreuje Joanna

Moje foty będą... kiedyś

Trochę dzisiaj posiedziałam na forach zwierzęcych po długiej nieobecności i nawet miałam chęć opisać Wielkanoc Dżeksona, ale padam na pysk, ponieważ TZ był dzisiaj rano bardzo pomocny i wyprowadził psa, dzięki czemu mogłam sobie dłużej pospać. Niestety, o 7:45 (przypominam, że jest niedziela rano!) rozdzwoniła się komórka. TZ raportował z parku, iż Dżekson spotkał dwa fajne psy i właśnie się bawią w parkowym bajorku, a Dżekson - cytuję TZ'a - prawie pływa. I że wracają za jakiś kwadrans. Dla mnie znaczyło to tyle, że musiałam wywlec się z wyra, zebrać ręczniki i czekać w pogotowiu na panów (niech ich gęś kopnie!). Dżekson wkroczył do mieszkania przeszczęśliwy i mokry od stóp do głów. Wycieranie mijało się z celem. Z zupełnie niezrozumiałych powodów kąpiel we własnej wannie (dużej, wysokiej, wygodnej, akrylowej czyli "ciepłej") w ciepłej wodzie (z możliwością regulacji strumienia wody - sześć opcji) nie spotkała się z jego entuzjazmem. Woli, psychopata jeden, brudne, zimne bajoro w parku! Niewdzięczność niejedno ma imię!

Hyhy. Przekazałam Mirze, że w ten weekend nie tylko ją "mordowano" w wannie

Nie powiem, ucieszyło mi się dziewczę

jnk napisał:

[...] i nawet miałam chęć opisać Wielkanoc Dżeksona, ale padam na pysk [...]

Aaaa!

Foty Joanny nadal niet, ale Dżekuś nam śpiącą doopkę pokaże

Reszta nówek fotek u Kapucynki

Muszę jeszcze dopaść gada, jak śpi wciśnięty pod krzesło przy tymże biurku i komputerze! Wszystkie części ciała mu wystają spomiędzy nóg owego krzesła, ale się goopol tym nie zraża. Po roku obecności w naszym domu Dżekson zrozumiał, że ten pomysł Kapucyny ze schowankami wcale nie jest taki głupi i też zaczął się wciskać w zakamarki, które dają jakiś - choćby najbardziej mizerny - daszek nad głową.

No fakt - wielkością się niemal nie różnią

Pamiętam jak nasza Dianka nie mogła zrozumieć, że urosła i już nie zmieści się pod swój ulubiony fotel

A Dżekson pomimo swych gabarytów i tak jest przecież wiecznym dzieciuchem, z tą swoją radością nieokiełznaną, włażeniem na rączki, itp

Ekhm...Dzekusia troche dużó się zrobiło...

Skoro tak lubi wchodzić pod krzesła,to ja na miejscu Joasi postarałabym się o...tron..

Bo szczerze mówiąc,te wszystkie kuracje odchudzające to o d... rozbić.

Wiem po sobie...

Ale my się naprawdę odchudzamy! Ciociu Edyto, uwierz!

Ja to nawet wierzę wam,ale ciałko jakoś tak...opornie reaguje na te diety.

Albo nie..Mam!To pewnie złudzenie optyczne

Tak,tak,zdecydowanie

I już mi się humor poprawił,bo teraz mnie olśniło,ze moje lustro też daje fałszywy obraz...

To idę do lodówki....

No i widzisz, Edyta, wszystko się wyjaśniło. To te lustra cholerne są wszystkiemu winne. Człowiek już zaczyna podejrzewać, że mieszka w salonie krzywych luster - nic w nich nie wygląda tak, jak wygląda naprawdę

Przeczytałam swój pierwszy mail do MałGośki w sprawie Dżekiego - byłyśmy jeszcze wtedy na "pani". Napisałam go 25 maja 2005 roku. Kolejny, z 31 maja, to już opis wspólnej podróży z Wielunia do wawy.

Przypomniałam sobie tamte wszystkie obawy przedadopcyjne i przerażenie poadopcyjne. Przerażenie to taki delikatny eufemizm na określenie stanu, w jakim się znalazłam. Dzisiaj samej chce mi się śmiać, kiedy o tym piszę, ale wtedy nie było mi do śmiechu ani trochę. Gdybym była bardziej wytrzymała na ból, pewnie waliłabym łbem w ścianę z bezsilnej rozpaczy. Adopcja tego wielkiego psa kompletnie mnie przerosła w pierwszych dniach. Serio, serio - jak mawiał Shrek.

Sentymenty zostawiam na inne okazje, więc powtórzę tylko to, co pisałam już niejednokrotnie - mogłam trafić różnie: lepiej, gorzej, średnio. Tymczasem los chciał, że trafiłam najlepiej, jak można było! Dziękuję, MałGosiu. Dziękuję, Ewo.

Jest jeszcze ktoś, kto przyczynił się do tej adopcji i komu należą się podziękowania - kto wie, czy nie największe i najgorętsze

To mój apet, który naprawdę dobrze mnie wychował. To dzięki Niemu pewnie już do końca moich dni kroku będzie mi dotrzymywał czworonożny przyjaciel. I jakoś nie wyobrażam sobie, żeby mógł być wypielęgnowanym championem trzech imion po ojcu Hammerze IV z Duesseldorfu i matce Phiphignon z Paryża

.

O matulu - dziś same przeoczone rocznice i święta odnajduję na zwierzu

Dżekuś mój śliczny już ponad rok z Joaśką wytrzymuje, no-no-no

A Kapucyna z nimi obojgiem

Trudno mi czasami zapanować nad tym upływającym czasem - ale w takich przypadkach niesamowicie się cieszę, bo to oznacza, że psisko nie powinno już nic a nic pamietać ze schroniskowego i poprzedzającego schron życia

Joasia - Ty tu nam nie dziękuj, sobie pogratuluj - przecież gdyby nie Ty, to kto wie ile Dżekuś by u nas tę swoją biedną łapę w kraty kojca wpychał próbując jednocześnie polizać podsuwaną dłoń

A wątpię by mógł lepiej trafić - kto by z taką ochotą za swobodne psie spacery mandaty płacił?

Słuchajcie, a może byśmy te rocznice jakoś świetowali? 15 lipca Solka u mnie rok dokładnie. Jakiś torcik? Spotkanko na Polach albo gdzie kto woli? Hm.....

Jasne,na Polach Mokotowskich

A my,prowincjusze to gdzie mamy świętować?No gdzie?Ale wirtualna imprezka zawsze mile widziana.

Aniu, ja nie mogę 15, bo jestem na wakacjach. Wracam 19 lipca, więc może jakoś po tym terminie, co?

A prowincjusze też będą mieli swoje pięć minut. Na prowincji