Czoper - ach ta dzisiejsza trudna i ruda młodzież! ;)

O matko..o mało nie umarłam czytając MałGosinego posta... to nie na moje stare serce takie emocje.
Ależ się cieszę, że Małgosiu i Piotrze, że zawalczyliście o Czoper

i trzymam za Was kciuki.
Czoper chłopie - spręż się może jednak co...na prawdę nie trzeba się wydzierać cały czas

Jejuuu, ależ się uryczałam czytając najnowsze wieści z życia Czoperka, Piotra i Małgosi. Serducho mi prawie stanęło a żołądek się zasupełkował. Biedny Czoperek, biedny Piotr i biedna Małgosia, co ta trójca musiała te parę dni temu przeżywać. Mam ogromną nadzieję, że wrocławski trener pomoże i rodzinka już na zawsze pozostanie w komplecie. Trzymam kciuki bardzo, bardzo mocno.

Tak kocham tego psa, że to może wydawać się nienormalne, ale tęsknię za nim, brak mi spacerów z nim, hasania po łące. Ale to również była katorga- każde nasze rozstanie kończyło się płaczem Czopera w kojcu, a moim w drodze do domu. Ale... mogę tęsknić, smucić się, ale jeżeli Czoper jest szczęśliwy, kochany i zapomina o tym co było- przeżyję to, że rozstałam sie z nim - bo z takiego powodu. Jednak cały czas jestem myślami z moim cudem. Stał się częścią mnie. Dziś cieszę się, że się ułożyło, jednak wciąż mam w sobie niepokój, strach. Tym razem z innego powodu- boje się, że już nie zobaczę tego pychola, nie pogłaskam, nie przytulę, nie pobiegam... Choć jeżeli taka jest cena jego szczęscia- wolę go nigdy już nie zobaczyć, niż patrzeć jak cierpi w schronisku.. I jeszcze jest jedno, czego się panicznie boję... Że Czoper zapomni mnie...

Mam jednak cichą nadzieję, że jeszcze nie raz będę mogła przytulić moje cudo- jednak nie to schroniskowe, smutne, ale to szczęśliwe i tak bardzo kochane...

Madziu one nigdy nie zapominają dobrych ludzi.

No ładne rzeczy. Trzymam kciuki za Czoperka i jego ludzi. Jakby co - tylko dajcie znać, wraz z Guciem wszystko WYWĘSZYMY

Cha, cha! Już to widzę - Gucio-zwiadowca. A potem wiatr mu dmuchnie w pupę i nasz tajny zwiadowca zwieje gdzie pieprz rośnie

Dobrze, że w Oławie jest już Czoper - może go wywęszy w jakichs krzakach

Niesamowite są te koleje losu Czopera.
Mam nadzieję, iż nowi - z odzysku - opiekunowie pozostaną już bez względu na piętrzące się trudności przy swoim ostatnim postanowieniu

Stabilizacja jest Czoperowi bardzo potrzebna, bo człowiek może skołowacieć od takich przepychanek, a co dopiero pies

Wyobrażam też sobie co przeżywała Madzia, która już raz ratowała Czopera i przez to jest z nim mocno emocjonalnie związana.
Madziu, życzę Tobie i Czoperkowi, abyście oboje byli szczęśliwi.
A szczęście to także kiepska pamięć.
W tym wypadku należy życzyć Czoperowi, aby jak najszybciej zapomniał Ciebie, gdyż to będzie znaczyło, iż pokochał swoich nowych opiekunów i jest mu dobrze w nowym domu

Madziu

, zrobiłaś dla Czopera coś najważniejszego na świecie - uratowałaś mu życie - dwukrotnie

i musisz wierzyć, że teraz już Czoper znalazł swoje miejsce na ziemi.

Mam nadzieję, że już zawsze pozostanie w tym miejscu i będzie szczęśliwy. Fakt, niech nie pamięta co było, po co mam mieć smutne wspomnienia.... Jeżeli jest szczęśliwy- i ja jestem

Hmmmm... Jnk Gucio czuje sie urażony w psiej męskości. Jak mu wiatr dmuchnął to Guciuś tylko orła wywinął, a uciekał przed ulewą wielką i straszną... I na pewno nie ze strachu! Tylko dupka mokła i cała reszta kudłactwa też! Już my zwęszymy Czoperka!

To węszcie, węszcie

Ciekawe co u mojego Czoperka... mam nadzieje, że wszystko ok.

Tak więc mam świeże wiadomości czoperkowe. Dostałam wspaniałe zdjęcia i maila Czopera na informatyce, więc cichaczem wstawiam co trzeba

Co u Czopera. Małgosia napisała, że:
-jest najgrzeczniejszym psem (jeszcze tak grzecznego nie widziała)- to wiem

-codziennie miło zaskakuje Małgosie i Piotra, np. wczoraj podał łapę - to wiem

- Czopera na spacerze nad rzeką rozpierała energia, "biegał niczym gepart"- to wiem

- i najwazniejsze- Czoper przyzwyczaja się, ze musi zostawać w domu i przestaje już tak płakać, piszczy jeszcze trochę- co za postęp, normalnie chyba ze szczęscia gdzieś wyfrunę

Tak więc jak widzicie u Czopera świetnie. Z maili Małgosi aż napływa ogrom szczęścia, miłości.

A oto zdjęcia wiecznie uśmiechniętego psiaka:

Moje kochane CUDO

Ktoś mówił, że ze szczęścia mógłby się unieść pod same chmury

No to proszę, Czoperkowi się udało

Madziu, faktycznie wielce budujące te wiadomości od opiekunów Czoperka.
Wreszcie Czoper znalazł ludzi, którzy wydają się go rozumieć, a przynajmniej potrafią wybaczyć i kochać mimo wszystko

Pięknie, oby tak dalej

Sądzę, iż byłaby do obrony teza, że pobyt Czopera w kojcu, czyli przymusowe zamknięcie, po którym jednak następuje nagroda w postaci spaceru, mogły wpłynąć uspokajająco na niego w kwestii pozostawiania go samego w domu.

Racja. W schronisku musiał żyć miedzy psami, w strachu, co będzie jutro. Bez opiekuna, samotny, zagubiony, w szoku... I mimo wszystko jakoś to wytrzymywał. A teraz jak ma swoich ludzi, dom, miłość, spokój, brak stresów- wie, że nie ma sensu tak płakać, bo państwo wrócą.

I wreszcie Czoper jest kochany. Fakt, ja dawałam mu tyle ile potrafiłam, ale myślę, że nie dostawał w poprzednim domu (tak tak) tyle miłości co trzeba (tak myślę). Jak przyjechał do mnie to na początku chodził na rodziną wszędzie, ale po kilku godzinach już nie rozstawał się ze mną. Były zabawy, tarzanki po łóżku, przytulanie

A teraz Czopere lepiej niż ze mną bo podwojone ( w końcu Małgosia i Piotrek to więcej niż sama ja)

Anna opowiadała mi o Czoperku a i tak czytając topik od początku, poryczałam się jak głupia

Idka patrzy na mnie i mówi: "mama, ty już zostaw ten komputer, bo znowu przez niego płaczesz.."

Madziu:

jest dobrze! Wiesz przecież, że Czoperek musiał odejść do swoich ludzi żeby w serduszku Twoim zrobić miejsce dla kolejnego wieluńskiego ogonka, równie mocno potrzebującego Twojej miłości

Małgosi i Piotrowi wielkie uznanie za moralną odwagę i powrót do chwil szczęśliwych. Miłość potrafi zdziałać cuda.. również psia miłość. Zobaczycie.. będziecie mieć psa idealnego. Trzymam kciuki