 |
 | Hepibi Śmieszny Kotek :)))) |  |
|
MałGośka
Adminka
|
|
Wszystko przez Amie.
No bo kto nie wie, że przy składaniu życzeń urodzinowych należy uważać? Rzuciła sobie lekko coś w stylu "... zdrowia, szczęścia... i dużo kotów..." i co? Tadam! Telefon od zrozpaczonego małżeństwa - Moniki i Pawła - że właśnie znaleźli kocie dziecko i chcieliby je oddać do schroniska. W naszym, totalnie psim, nie ma nawet kawałeczka kociego miejsca, my to wiemy. Oni już też, ale słysząc tę rozpacz w głosie Moniki, która stała ciemnym wieczorem na krańcu Wielunia z kocięciem w dłoniach nie wiedząc co z nim począć - ruszyłam z odsieczą. I blinkowym błogosławieństwem na drogę 
Prawdę mówiąc miałam nadzieję, że okaże się, że kociuch jest na tyle duży, że będzie można go jednak zostawić... jednak los miał swój plan. Zobaczyłam... i odruchowo się od Moniki cofnęłam, bo wiedziałam, że jak wezmę w dłonie to-to chude i malusie (2 miesiące! eh..) to mam z górki 
No ale postanowiłam być twarda i zapakowałam drżące maleństwo za pazuchę... Przekazałam brzdąca Blinkowi, a sama ruszyłam na jakieś zakupy (niedzielny późny wieczór cudów - to była handlowa niedziela, uf!) Wróciłam do domu, a tam Blink zachwyconym spojrzeniem wpatrywał się w to małe coś przed sobą, na biurku, drapiące się z zapałem. Dookoła masa pchlich odchodów, a Blink szczęśliwy mi oznajmia: - To Hepibi. - Eee? - No He-pi-bi. - Miau! - kot radośnie przytaknął... No dobra, niech mu będzie. Imię o tyle dobre, że za chiny nie umiałam określić płci  co do tej pory mi się nie zdarzyło.
A skąd to imię?... "Happy Birthday, MałGośka!".... Też wymyślił
Pcheł Hepibi miał takie ilości, że szczękę zbierałam z podłogi. Przebił to jednak widok wnętrza usząt - świerzb rozpanoszył się tam tworząc narośle przypominające huby na drzewie :/ Po wykorzystaniu proszku przeciwpchelnego setki pcheł nieco nieprzytomnie wciąż skakały po kocim futrze i jego okolicach Zaprzyjaźnione wsparcie weterynaryjne poradziło mi telefonicznie (bo gabinety niestety nieczynne) utopienie. Nie, nie kota, ale jego małych kumpli. Próbowaliśmy z Blinkiem dzielnie, kota jakimś kolejnym cudem przy okazji nie topiąc  Cała wanna pcheł, a przerażone kocię drepczące pośrodku płakało żałośnie zostawiając za sobą krwawe smugi z pchlich pogryzień i odchodów 
Proces suszenia odbywał się w blinkowych ramionach, mnie towarzystwo wołało jedynie do złapania i wyeliminowania kolejnej zataczającej się pchły. Po jakiejś setce i nie przespanej nocy miałam serdecznie dość :/ A kot spał i jadł. W poniedziałek w gabinecie wet. straciłam nieco skóry z rąk, choć Hepibi było opatulone profilaktycznie ręcznikiem, a pazurki przycięłam jeszcze w domu. Jednak udało się zaaplikować mu całą artylerię leków, oraz odpchlić i odrobaczyć. No i stwierdzić, że Hepibi jest 2 m-cznym chłopakiem  (ale to było logiczne, bo która dziewczyna narobiłaby sobie przypadkiem na ogonek? )
Pchły padły dopiero po półtorej doby, świerzb wprawdzie z uszek wygrzebany, ale stan zapalny leczony będzie jeszcze jakiś czas. Robali w brzuszku takie ilości, że wciąż wychodzą lekko żywe :/ Do tego pierwszy raz w życiu widzę zwierzaka tak przeziębionego... Hepibi kicha na potęgę, smarki lecą - no bo kto widział, żeby chłopak chusteczki używał? W płuckach rzęzi, śpiący kot chrapie jak słoń (hm... czy słonie chrapią?...) Przeziębienie może być słabszą formą kociego kataru, a to już poważna kocia wirusówka
Pierwszą dobę Hepibi przespał, drugiej odkrył, że jedzenie jest na każde jego zawołanie W formie szantażu chyba zaczął zjadać żwirek z kuwety (ponoć spaczony smak jest efektem potężnego zarobaczywienia. Halo - kociarze - podpowiecie mi coś?)
W ogóle jest wyjątkowo cwanym kotkiem - jako jedyny mój koci tymczasowicz rozpracował transporter i potrafi wyleźć małym wywietrznikiem w daszku
Nie chce zostać ani na chwilę sam, chodzi jak przyklejony do naszych nóg. Śpi głównie NA nas, najchętniej wszedłby... do środka  Stara się wciąż ocierać, najlepiej o twarz, przytula się non stop - bez sensu przecież nie opierać choć noska o ludzką dłoń 
Bezustannie nas ugniata łapkami, liże brodę, łapie za ucho, mruczy na potęgę. W dłoniach upycha swą pupkę, zmienia tylko boczki - więc mam mocno utrudnioną pracę przy kompie
Aaaa! Psy! O ile każdy poprzedni kociak potrzebował choć odrobiny czasu by się do psiej trójcy przyzwyczaić - Hepibi od pierwszej sekundy zaakceptował ich obecność, krąży wraz z nimi po mieszkaniu, skraca sobie drogę przez Mirę i z mruczeniem daje się obniuchiwać Supłowi. Kacper - jak zwykle - usilnie próbuje spuścić kotu łomot, ale Hepibi w ogóle jej niczym nie podpada a tłuc bez powodu? Trochę głupio.
I wygląda na to, że naprawdę istnieje kocia rasa wieluńska  Hepibi wygląda niczym kuzyn Pufki i Szamilka
Kilka osób czeka na foty malucha Niestety kocię obecnie głównie śpi, więc będzie nieco jednostajnie Do tego nasz foto-sprzęt padł, więc fotki głównie z komórki
Proszę państwa - oto Hepibi. Śmiszny kociak z krzywym noskiem i zakręconym ogonkiem 
To w środku to ten świerzb okropny
Na szczęście Hepibi szybko odzyskuje siły - głównie, dla odmiany , śpiąc
 |
|||||||||||||
|
Ostatnio zmieniony przez MałGośka dnia Sob 18:40, 27 Gru 2008, w całości zmieniany 1 raz
|
|||||||||||||||
 |
Poranne machanie łapką przed mym nosem:
I wciąż ma sporo do odrobienia, chudzinka taka...
- stwierdziła, że Hepibi jest paskudny! No jak ciotka, nadal tak uważasz? 
Początkowo myślałam, że to Barnaba tak z okazji Świąt mi się przypomniał, ale teraz już wiem, że to jest Hepibi (dobrze, że nie muszę tego wymawiać 
)
Dobrze je wychowujecie (nie licząc głodzenia 
) to nie ma co się przed przeznaczeniem bronić 
Tylko nie wiem czemu Martusia mówi, że to superowo, przecież ja bym się tak pięknie zajął.
która już od jakiegoś czasu o kociaku w swoich progach marzyła... 
