Hepibi Śmieszny Kotek :))))

Wszystko przez Amie.
No bo kto nie wie, że przy składaniu życzeń urodzinowych należy uważać?
Rzuciła sobie lekko coś w stylu "... zdrowia, szczęścia... i dużo kotów..." i co? Tadam! Telefon od zrozpaczonego małżeństwa - Moniki i Pawła - że właśnie znaleźli kocie dziecko i chcieliby je oddać do schroniska. W naszym, totalnie psim, nie ma nawet kawałeczka kociego miejsca, my to wiemy. Oni już też, ale słysząc tę rozpacz w głosie Moniki, która stała ciemnym wieczorem na krańcu Wielunia z kocięciem w dłoniach nie wiedząc co z nim począć - ruszyłam z odsieczą. I blinkowym błogosławieństwem na drogę

Prawdę mówiąc miałam nadzieję, że okaże się, że kociuch jest na tyle duży, że będzie można go jednak zostawić... jednak los miał swój plan.

Zobaczyłam... i odruchowo się od Moniki cofnęłam, bo wiedziałam, że jak wezmę w dłonie to-to chude i malusie (2 miesiące! eh..) to mam z górki

No ale postanowiłam być twarda i zapakowałam drżące maleństwo za pazuchę...
Przekazałam brzdąca Blinkowi, a sama ruszyłam na jakieś zakupy (niedzielny późny wieczór cudów - to była handlowa niedziela, uf!)

Wróciłam do domu, a tam Blink zachwyconym spojrzeniem wpatrywał się w to małe coś przed sobą, na biurku, drapiące się z zapałem. Dookoła masa pchlich odchodów, a Blink szczęśliwy mi oznajmia:
- To Hepibi.
- Eee?
- No He-pi-bi.
- Miau! - kot radośnie przytaknął...

No dobra, niech mu będzie. Imię o tyle dobre, że za chiny nie umiałam określić płci

co do tej pory mi się nie zdarzyło.

A skąd to imię?... "Happy Birthday, MałGośka!"....

Też wymyślił

Pcheł Hepibi miał takie ilości, że szczękę zbierałam z podłogi. Przebił to jednak widok wnętrza usząt - świerzb rozpanoszył się tam tworząc narośle przypominające huby na drzewie :/

Po wykorzystaniu proszku przeciwpchelnego setki pcheł nieco nieprzytomnie wciąż skakały po kocim futrze i jego okolicach

Zaprzyjaźnione wsparcie weterynaryjne poradziło mi telefonicznie (bo gabinety niestety nieczynne) utopienie. Nie, nie kota, ale jego małych kumpli. Próbowaliśmy z Blinkiem dzielnie, kota jakimś kolejnym cudem przy okazji nie topiąc

Cała wanna pcheł, a przerażone kocię drepczące pośrodku płakało żałośnie zostawiając za sobą krwawe smugi z pchlich pogryzień i odchodów

Proces suszenia odbywał się w blinkowych ramionach, mnie towarzystwo wołało jedynie do złapania i wyeliminowania kolejnej zataczającej się pchły. Po jakiejś setce i nie przespanej nocy miałam serdecznie dość :/

A kot spał i jadł.

W poniedziałek w gabinecie wet. straciłam nieco skóry z rąk, choć Hepibi było opatulone profilaktycznie ręcznikiem, a pazurki przycięłam jeszcze w domu. Jednak udało się zaaplikować mu całą artylerię leków, oraz odpchlić i odrobaczyć.
No i stwierdzić, że Hepibi jest 2 m-cznym chłopakiem

(ale to było logiczne, bo która dziewczyna narobiłaby sobie przypadkiem na ogonek?

)

Pchły padły dopiero po półtorej doby, świerzb wprawdzie z uszek wygrzebany, ale stan zapalny leczony będzie jeszcze jakiś czas. Robali w brzuszku takie ilości, że wciąż wychodzą lekko żywe :/
Do tego pierwszy raz w życiu widzę zwierzaka tak przeziębionego... Hepibi kicha na potęgę, smarki lecą - no bo kto widział, żeby chłopak chusteczki używał? W płuckach rzęzi, śpiący kot chrapie jak słoń (hm... czy słonie chrapią?...)
Przeziębienie może być słabszą formą kociego kataru, a to już poważna kocia wirusówka

Pierwszą dobę Hepibi przespał, drugiej odkrył, że jedzenie jest na każde jego zawołanie

W formie szantażu chyba zaczął zjadać żwirek z kuwety (ponoć spaczony smak jest efektem potężnego zarobaczywienia. Halo - kociarze - podpowiecie mi coś?)
W ogóle jest wyjątkowo cwanym kotkiem - jako jedyny mój koci tymczasowicz rozpracował transporter i potrafi wyleźć małym wywietrznikiem w daszku

Nie chce zostać ani na chwilę sam, chodzi jak przyklejony do naszych nóg. Śpi głównie NA nas, najchętniej wszedłby... do środka

Stara się wciąż ocierać, najlepiej o twarz, przytula się non stop - bez sensu przecież nie opierać choć noska o ludzką dłoń

Bezustannie nas ugniata łapkami, liże brodę, łapie za ucho, mruczy na potęgę. W dłoniach upycha swą pupkę, zmienia tylko boczki - więc mam mocno utrudnioną pracę przy kompie

Aaaa! Psy! O ile każdy poprzedni kociak potrzebował choć odrobiny czasu by się do psiej trójcy przyzwyczaić - Hepibi od pierwszej sekundy zaakceptował ich obecność, krąży wraz z nimi po mieszkaniu, skraca sobie drogę przez Mirę

i z mruczeniem daje się obniuchiwać Supłowi. Kacper - jak zwykle - usilnie próbuje spuścić kotu łomot, ale Hepibi w ogóle jej niczym nie podpada

a tłuc bez powodu? Trochę głupio.

I wygląda na to, że naprawdę istnieje kocia rasa wieluńska

Hepibi wygląda niczym kuzyn Pufki i Szamilka

Kilka osób czeka na foty malucha

Niestety kocię obecnie głównie śpi, więc będzie nieco jednostajnie

Do tego nasz foto-sprzęt padł, więc fotki głównie z komórki

Proszę państwa - oto Hepibi.
Śmiszny kociak z krzywym noskiem i zakręconym ogonkiem

To w środku to ten świerzb okropny

Na szczęście Hepibi szybko odzyskuje siły - głównie, dla odmiany

, śpiąc

Dziś rano chłopak zaczął się bawić

Poranne machanie łapką przed mym nosem:

W końcu też rozpoczął łazęgowanie po mieszkaniu, choć i tak co chwilę przysypia...

Ciotka Anna uważa, że małego na pewno głodzę

Ale jego nie da się głodzić, on żyje dla jedzenia

I wciąż ma sporo do odrobienia, chudzinka taka...

A pewna zwierzowa ciotka z Polski, co to nieopatrznie rzuciła na swoim topiku, że pustawo ma w domu

- stwierdziła, że Hepibi jest paskudny! No jak ciotka, nadal tak uważasz?

Straśnie śłodkie dzieciątko

Szerokopyszczne.
Z tym zjadaniem zwirku to trzeba uważać, raz, ze malec może sie zatkać na amen, jak się nawbija za dużo (to bentonit?), dwa, taki dziwny apetyt może być objawem choroby- robali tez, ale nie tylko, np. u mnie żwirek jadała Bianka z niewydolnością trzustki, a pamiętam topic na miau gdzie własnie dziewczyny pisały o tym, że jedzenie zwirku było objawem choroby...

U psiego dzieciaka, kiedyś wet to zdiagnozował jako awitaminozę, ale jak nic to nie jest normalne i zdecydowanie niebezpieczne.
A i jeszcze patrząc na nierównej wielkości oczy widze, że nie tylko rasa jest wieluńska ale i infekcja wieluńska jakaś okropna. Pufce infekcja też na oczy się rzucała, zresztą zostawiając objawy neurologiczne.

Ale Paskudztwo

No całkiem mam spaczony gust bo siem zakochałam

Leczcie MałGoś małego szczęściarza i jeśli nikt nie pokocha wcześniej dawajcie go pod opiekę wuja Buraka. Wujo umyje, wymasuje i utuli.
A Martusia z Gutkiem schowają w piwnicy. O.

MałGośka napisał:

Nie chce zostać ani na chwilę sam, chodzi jak przyklejony do naszych nóg. Śpi głównie NA nas, najchętniej wszedłby... do środka

Stara się wciąż ocierać, najlepiej o twarz, przytula się non stop - bez sensu przecież nie opierać choć noska o ludzką dłoń

Bezustannie nas ugniata łapkami, liże brodę, łapie za ucho, mruczy na potęgę. W dłoniach upycha swą pupkę, zmienia tylko boczki - więc mam mocno utrudnioną pracę przy kompie

Jakbym o Matołku czytała...

Ona do dziś tak ma - przychodzi w nocy,żeby mi skutecznie uniemożliwić oddychanie

a i tak ją kochammmm...

To ewidentnie mój i tylko mój kot

Strasznie fajny ten Hepibi

Ze względu na to, że az do Wigilii przebywałam w izolatce, nie wiedziałam co to za stwór, który w mmsie na mnie patrzył

Początkowo myślałam, że to Barnaba tak z okazji Świąt mi się przypomniał, ale teraz już wiem, że to jest Hepibi (dobrze, że nie muszę tego wymawiać

)

Na szczęście MałGośka z Blinkiem mają w domu całe kocie oprzyrządowanie, więc zawsze są przygotowani na tego typu niespodzianki

Bardzo fajna kicia, bardzo

A ja zostalem odsuniety:

Blink napisał:

A ja zostalem odsuniety:

Zazdrosny

Cudny wieluniak
Eh gdyby nie niedzwiadek kto wie kto wie.......

ulvhedinn napisał:

Straśnie śłodkie dzieciątko

Szerokopyszczne.

Faktycznie

W realu tego aż tak nie widać

Taki Śmieszny Kotek

Anna napisał:

A i jeszcze patrząc na nierównej wielkości oczy widze, że nie tylko rasa jest wieluńska ale i infekcja wieluńska jakaś okropna.

Jutro idziemy na kolejną wizytę (wciąż kicha, leczenie w toku), więc dopytam, ale do tej pory żaden z wetów słowem się na temat oka nie odezwał. A różnica jest, i to spora...

No i wciąż wciąga żwirek. Na szczęście już sporadycznie, ale łącznie to już potężna ilość, a żwirek jest brylujący

Zmiana żwirku nic nie dała (na niebrylujący i o innym zapachu i wyglądzie). Wezmę mu jutro jakiś odpowiedni suplement diety.

Maja napisał:

Na szczęście MałGośka z Blinkiem mają w domu całe kocie oprzyrządowanie, więc zawsze są przygotowani na tego typu niespodzianki

Tiaaa... właśnie odwrotnie - NIGDY nie jesteśmy na to gotowi, mimo całego oprzyrządowania

Ja już nie chcę żadnego kotka...

Martusia napisał:

Leczcie MałGoś małego szczęściarza i jeśli nikt nie pokocha wcześniej dawajcie go pod opiekę wuja Buraka.

No i wygląda na to, że mogę alarm odwołać

Stadko martusiowe może odetchnąć z ulgą

Hepibiś jeszcze nie wie, że jutro..........

Na razie chłopak powolutku przeistacza się w normalnego, wesołego kociaka

Wie już, że Kacpra najlepiej unikać, Mirę fajowo się udeptuje (choć na razie nieśmiało), a Supeł tak fajnie niucha, liże i iska

Latarenki

Chodzi za człowiekiem, a zawołany natychmiast się melduje i pyta: "Przytulasz czy dasz jeść?"

Pościel to dla Hepibi wspaniałe miejsce do podchodów, ukrywania się i wszelakich ataków niespodziewanych

Zapoznał się i załóżmy, że zaprzyjaźnił

z fioletową kaczką

Gdy chwilkę poszaleje, np. pobiega za kuleczką z papieru (jeśli zbliży się za bardzo do nieznanego jeszcze kotu miejsca - natychmiast jest brana w mordkę i zabawa przenosi się w bezpieczniejsze miejsce - w końcu to kuleczka Hepibisia i trzeba o nią dbać!), albo naje po czubek nosa - kociak zmęczony przychodzi i albo prosi o wzięcie na ręce, albo sam wspina po meblu i upycha na kolanach.
Najlepiej jednak zasypiać na ludzkim ramieniu:

... albo w dłoniach

Wtedy każda pozycja jest najwspanialsza...

Nie, no- ufo normalnie

A tak wogóle, to dostaje jakieś kropelki do oczu? Bo na moje wyczucie, to ma kk i kropelki niezbędne... Jak rozumiem jest na antybiotyku?
Z tym żwirkiem naprade uważaj, w ostateczności zmień na pellet (drewniane balaski), albo nawet trociny. Suplement koniecznie, ale nie wiem, czy nie warto się pokusic o zrobienie badania krwi.

Z oczami to tak, że Pufka nie miała infekcji oczu, ale jakąś wirusówkę dającą objawy neurologiczne - buć może właśnie jakieś spadki po kk, a jednym z objawów byłooadanie powieki wyglądające jak zmniejszające się oczy.

No a to jak Hepibi nie wie, że jutro....coś tam coś tam, to znaczy, że można już Wam życzyć na Nowy rok GARŚCI NOWYCH KOTÓW

Dobrze je wychowujecie (nie licząc głodzenia

) to nie ma co się przed przeznaczeniem bronić

Droga MałGośko!
Tak na Ciebie liczyłem... Czekam tu stęskniony i rozmiaukany na dziecko a Ty co?? Już mu znalazłaś coś.

Tylko nie wiem czemu Martusia mówi, że to superowo, przecież ja bym się tak pięknie zajął.
Rozczarowany ja. Buranio. Wujcio Burak.

Anna napisał:

No a to jak Hepibi nie wie, że jutro....coś tam coś tam, to znaczy, że można już Wam życzyć na Nowy rok GARŚCI NOWYCH KOTÓW

Dobrze je wychowujecie (nie licząc głodzenia

) to nie ma co się przed przeznaczeniem bronić

Przeznaczeniem? Prze-zna-cze-niem?!?!?! Przeznaczeniem będzie mi tu po emocjach jeździć?!?!?

Ooo nie. Koty to emocjonalne wampirki. Po niepełnym tygodniu jestem jak wymięta i wymęczona kocia kuleczka z papieru. Zdecydowanie za słaba jestem na kolejne takie malusie biedniusie chorusie słodziuchne udeptujące miauczące cosik. Ooo nie.

Koniec. Szlaban na koty. Zdecydowanie.

Życzenie garści kotów pozwolę sobie przełożyć na Martusię, w końcu Burak nie powinien tak samotnie cierpieć, nie?

Bo że cierpi to widać wyraźnie:

Martusia napisał:

Rozczarowany ja. Buranio. Wujcio Burak.

A Hepibi.... Śmieszny Kotek aktualnie: "... już sie bawi ozdobami z choinki prawie jak Emilka"

Tak mi napisała Karolinka, ta na której teraz Hepibiś będzie sypiał

Wiem, że będzie, bo już u nas, po kilkunastu minutach nieźle się kotu odjechało w jej objęciach:

Karolinka i Qbba to nasi (blinkowo-małgośkowi) przyjaciele, a do tego mieszkają tak blisko, że w kapciach mogę do nich pobiec

Gdy Qbba opowieść o Śmiesznym Kotku usłyszał od Blinka, zaraz właściwie pobiegł po kocie wyposażenie. To, wraz z wiadomością o istnieniu Hepibi, było prezentem gwiazdkowym dla ukochanej żony

która już od jakiegoś czasu o kociaku w swoich progach marzyła...

A Emilka, dwuletnia pannica, zwierzaki kocha całym swym sercem - czasami może nawet za bardzo (siłę to ona ma po tatusiu, sam tatuś tak twierdzi

), ale już u nas widać było, że się dzieciuchy potrafią dogadać

Karolinka, zobacz, jeśli Hepibi nadal będzie wciągał żwirek, może porada ulv się przyda:

ulvhedinn napisał:

Z tym żwirkiem naprawdę uważaj, w ostateczności zmień na pellet (drewniane balaski), albo nawet trociny.

I wzięli Śmiesznego Kotka i instrukcję jego obsługi. I poszli. I mają teraz kotka... I świat odzyskał równowagę

No i tak. Mam Hepibisia na wyciągnięcie ręki - i nie wiem: dobrze to? Łatwiej będzie? Wie ktoś?